دانشگاه آزاد اسلامی
واحد تهران جنوب
دانشکده تحصیلات تکمیلی
“M.Sc” پایان نامه برای دریافت درجه کارشناسی ارشد
گروه مهندسی برنامه ریزی حمل و نقل
عنوان:
ارائه مدل عرضه – تقاضای هوشمند برای ناوگان حملونقل عمومی ترکیبی (مترو و اتوبوس شهر تبریز)
چکیده:
طی چند دهه اخیر سیستم های نوین حمل و نقل شهری نظیر قطارهای سبک شه ری، تراموا، مترو و اتوبوسهای سریع باعث دگرگونی در حمل و نقل شهری شده اند. برنامه ریزان مسائل شهری با استفاده از این پیشرفت های تکنولوژیکی می توانند راهکارهای متفاوتی در خصوص نحوه برنامه ریزی حمل و نقل شهری ارائه نمایند.
هدف این تحقیق ارائه مدل عرضه – تقاضای هوشمند برای ناوگان حمل و نقل ترکیبی عمومی مشتمل بر قطار سبک شهری و اتوبوسرانی شهر تبریز با رویکرد کاهش زمان انتظار مسافرین قطار سبک شهری و زمانبند ی سرفاصله زما نی ناوگان بوده است. با توجه به ویژگیهای سیستم حمل و نقل عمومی و چگونگی انجام سفر استفاده کنندگان آن بخش از سیستم حمل و نقل شهری از مبدأ تا مقصد سفر، زمان سفر بیشتر از هر عامل دیگری در میزان مطلوبیت سیستم حمل و نقل عمومی و میزان استفاده از این سیستم مؤثر است . به نحوی که با کاهش زمان سفر مسافرین، سیستم حمل و نقل عمومی به عنوان کم هزینه ترین، ایمن ترین و در نهایت مطلوب ترین بخش سیستم حمل و نقل شهری از سوی استفاده کنندگان انتخاب می گردد. زمان سفر با سیستم حمل و نقل عمومی مشتمل بر سه بخش زمان پیاده روی از ایستگاه، زمان انتظار در ایستگاه، زمان درون وسیله است که در این مطالعه کاهش زمان انتظار در ایستگاه، تابع هدف بهینه سازی ترکیب ناوگان اتوبوس رانی قرار گرفته است. چرا که زمان انتظار در ایستگاه تابعی از تواتر حرکت اتوبوسها و نیز تعداد ناوگان خطوط اتوبوسرانی است. از این رو در این مطالعه مدلی پویا برای تعیین ترکیب بهینه ناوگان حمل و نقل عمومی ارائه شده است که در آن با نشانه گذاری ایستگاههای مشترک میان خطوط قطار سبک شهری و خطوط اتوبوسرانی و همچنین تعیین خطوط اتوبوسرانی منتخب برای تغییر ناوگان آنها، و سپس تحلیل ترافیکی شبکه حمل و نقل شهری تحت هر یک از سیاستهای تغییر ناوگان، سیاست بهینه و در نتیجه ترکیب بهینه ناوگان معرفی می گردد.
نتایج حاصل از مدل هوشمند نمایانگر آن است که با توجه به تداخل شبکه خطوط اتوبوسرانی و شخصی، افزایش ناوگان خطوط اتوبوسرانی موجب ایجاد شلوغی در برخی مسیرهای شبکه (از مبدأ تا مقصد) و در نتیجه نوسان زمان صرف شده و مسافت طی شده در شبکه می گردد. که این امر چیزی نیست جز تغییر هزینه وارده بر استفاده کنندگان از شبکه. بنابراین ترکیبی از ناوگان، بهینه است که منجر به وارد شدن کمترین هزینه به استفاده کنندگان از شبکه گردد.
مقدمه:
با توسعه شهرها و افزایش تقاضای سفرهای درون شهری، نیاز به جابجایی مردم و کالاها طی سالهای اخیر روز به روز افزونتر گشته است . در این میان مهندسین حمل و نقل و برنامه ریزان شهری، تنها راه مدیریت حمل و نقل و ترافیک شهرها را در افزایش سهم حمل و نقل انبوه و عمومی و توسعه مدیریت سیستم های حمل و نقل شهری دانسته اند. چرا که با توسعه سیستم و افزایش کارایی و مطلوبیت آن، با افزایش سهم سیستم های حمل و نقل عمومی از تقاضای سفرهای شهری، نیاز به استفاده از وسایل نقلیه شخصی کاهش می یابد و این امر می تواند تاثیر بسیار مطلوبی در شاخص های حمل و نقل و ترافیک، نظیر حجم ترافیک، زمان سفر، میزان تأخیر و نیز شاخص های مدیریتی مانند میزان مصرف سوخت و آلایندگی هوا داشته باشد.
طی چند دهه اخیر سیستم های نوین حمل و نقل شهری نظیر قطارهای سبک شهری، تراموا، مترو و اتوبوسهای سریع باعث دگرگونی در حمل و نقل شهری شده اند. برنامه ریزان مسائل شهری با استفاده از این پیشرفت های تکنولوژیکی می توانند راهکارهای متفاوتی در خصوص نحوه برنامه ریزی حمل و نقل شهری ارائه نمایند.
اما در این میان یک نکته بسیار حائز اهمیت است و آن اینکه هیچ تکنولوژی و سیستم نمی تواند برای تمامی موارد پاسخگو باشد. یعنی به بیان ساده تر این تکنولوژی است که می بایست در خدمت رسیدن به اهداف برنامه ریزان قرار گیرد. گزینه های پیشنهادی برای جابجایی شهری می باید متناسب شرایط متعددی باشد که مهندسان و برنامه ریزان در مطالعات حمل و نقل شهری لحاظ می نمایند.
برای دانلود متن کامل پایان نامه اینجا کلیک کنید
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند